నడక దారిలో -48

నడక దారిలో -48 మర్నాడు స్కూల్ ఉంది కనుక చీకట్లోనే లేచి హడావుడిగా బాత్రూమ్ లో దూరాను.ముఖం కడుక్కోటానికి బ్రెష్ మీద పేస్ట్ వేసుకొని పళ్ళు తోముకుని బ్రష్ నోట్లో వుంచుకునే టంగ్ క్లీనర్ షెల్ఫ్ లోంచి తీయబోయాను.బ్రష్ నోట్లోంచి జారిపోయింది.పెదాలతో పట్టి వుంచినా జారిపోయింది ఏమిటని ఆశ్చర్యపోయినా ఆలోచించే సమయం లేక పని పూర్తిచేసుకుని వంటింట్లోకి వంట చేయటానికి వెళ్ళాను.ముందుగా అలవాటు ప్రకారం గ్లాసు నిండా నీళ్ళు తీసుకుని తాగబోతే పెదాల చివర నుండి కారిపోతున్నాయి.నాకు ఏమీ అర్థం కాలేదు.ఆలోచించే సమయం లేదు.పని పూర్తి చేసుకుని బాక్స్ సర్దుకుని ,కొంచెం టిఫిన్ హడావుడిగానే తినేసి బయట పడ్డాను.ఆటో ఎక్కి స్కూల్ కి వెళ్ళిపోయాను. ఎప్పటిలాగే రిజిస్టర్ తీసుకుని పదో తరగతి కి వెళ్ళాను. పాఠం చెప్తున్నప్పుడు పెదాలు రెండూ కలిపి వుచ్ఛరించే పఫబభమ అక్షరాలు పలకలేక పోవటం గమనించాను.పిల్లలకు అభ్యాసం లోని లెక్కలు చేయమన్నాను. అంతలో ఇంటర్వెల్ కావటం,టీ వచ్చిందని స్టాఫ్ రూంకి వెళ్ళాను.మళ్ళా టీ తాగుతూంటే పెదాలు చివర కారిపోవడంతో ఆగిపోయి.పక్కనున్న ఉమని, ఎదురుగా వున్న బాలమణిని అడిగాను.వాళ్ళు నా ముఖాన్ని పరిశీలించి పెదాలు పారలైజ్ అయినట్లుంది అన్నారు. వెంటనే హెచ్చెమ్ దగ్గరకు వెళ్ళి వారం రోజులు సెలవు పెడుతున్నట్లు చెప్పాను." నీ సిఎల్స్ అయిపోయాయి. స్పెషల్ లీవు కరెస్పాండెంట్ గారు సేంక్షన్ చేయాలి." అంది.'తనకి నచ్చినవారికి నెలకి మూడునాలుగు రోజులుసెలవు ఎలా సేంక్షన్ చేస్తుంది ' మనసులోకి ఆలోచన వచ్చింది.కానీ ఆలో చించాలనిపించలేదు. లీవు లెటర్ రాసి ఇచ్చి మరో లెటర్ రాసి బేగ్ తగిలించుకుని ఆర్టీసీ ఎంప్లాయీస్ యూనియన్ ఆఫీసుకు వెళ్ళి మా కరెస్పాండెంట్ రామారావుగారిని కలిసి విషయం చెప్తే " ఈ మాత్రం దానికి నా దగ్గరకు ఎందుకమ్మా రావటం అటెండర్ని పంపకపోయావా? రెస్ట్ తీసుకో " అని లెటర్ మీద సంతకం పెట్టి ఇచ్చారు.దానిని నాతో వచ్చి అటెండర్ కి ఇచ్చి పంపించి ఆటొ ఎక్కి ఇంటికి వెళ్ళాను. వీర్రాజు గారికి విషయం చెప్తే పొనుగోటి కృష్ణారెడ్డి గారికి ఫోన్ చేసి చెప్పారు.సాయంత్రం సైదాబాద్ పోస్టాఫీసు దగ్గర ఒక న్యూరో డాక్టర్ క్లినిక్ వుంది.అక్కడకు వెళ్ళాము. బీపీ ఎక్కువగా వుండటం వలనా,చెవిలోకి చల్లగాలి ప్రవేసించటం వలన ముఖపక్షవాతం వస్తుందనీ డాక్టర్ చెప్పారు. స్టెరాయిడ్స్ టాబ్లెట్స్ రాసి ఒక్కో వారం డోసు తగ్గిస్తూ మూడు వారాలు వాడమన్నారు.పెదాలకూ, ముఖానికి చెందిన వ్యాయామం చెప్పారు.ఒకవారం తర్వాత ఎలావుంటుందో చెప్పమన్నారు. అదే విధంగా ఫేషియల్ ఎక్సర్సైజ్ చేస్తూ మందులు వాడే సరికి ఒక వారానికే చాలా వరకూ తగ్గింది. వారాంతానికి పల్లవి వాళ్ళు తిరుపతి నుండి వచ్చారు.నా అనారోగ్యం తెలిసి పల్లవి బాధపడింది.పర్వాలేదు తగ్గిందని చెప్పాను. తిరిగి పల్లవి కుటుంబం అమెరికా వెళ్ళిపోయారు.మళ్ళా మేము మా కార్యక్రమాలు యథావిధిగా షరామామూలే. వారం అయ్యాక నేనూ స్కూల్ కి వెళ్ళిపోయాను.నాకు స్కూల్ అసిస్టెంట్ గా ప్రమోషన్ రావటం హెచ్చెమ్ జీర్ణించుకోలేక స్కూల్ లో అన్యాపదేశంగా ఏవైనా విసుర్లు అంటున్నా నేను పట్టించు కోవటం మానేసాను.టైముకు వెళ్ళి నాపని నేను చేసుకుంటున్నాను. మరో రెండు నెలలు గడిచాయి. ఆరోజు అజయ్ పుట్టినరోజు అని సాయంత్రం స్కూల్ నుండి వచ్చాక వీర్రాజు గారూ నేనూ కంప్యూటర్ సెంటర్ నుండి ఇంటర్నేషనల్ కాల్ చేయటానికి వెళ్ళాము.పల్లవి తీసింది.మేము విషెస్ చెప్పాలని ఫోన్ చేసినట్లు చెప్పాను.అయితే పల్లవి "అజయ్ లేడు .బిజీగా వున్నాం . తర్వాత ఫోన్ చేస్తానని పెట్టేసింది. ఎవరినో భోజనాలకు పిలిచారేమోలే అనుకున్నాము. మర్నాడు సాయంత్రం పల్లవి మామగారు ఫోన్ చేసి అజయ్ కి బాగులేదని హాస్పిటల్ లో చేర్చారని చెప్పారు.మా ఇద్దరికీ ఏమిటో అర్థం కాలేదు.పుట్టినరోజు భోజనం వలన ఏమైనా ఇబ్బంది ఏమో అనుకున్నాం.పల్లవి నుండీ ఫోన్ లేదు.ఆ మర్నాడు ఫోన్ చేసి " అజయ్ కి ఆపరేషన్ చేయాలని డాక్టర్లు చెప్పారని,అయితే సక్సెస్ కావచ్చు,లేదా జీవితాంతం డిజేబుల్ కావచ్చు అన్నారని " చెప్పింది." మీరేమీ కంగారు పడకండి " అని తిరిగి మాకే ధైర్యం చెప్పింది. మా ఇద్దరికీ కాళ్ళూ చేతులు ఆడలేదు.రాత్రంతా కంటిమీద కునుకు లేదు.ఆపరేషన్ అయిందా? ఏమయింది? ఇదే ఆలోచన. మర్నాడు ఉదయం యథావిధిగా లేచి వంటకి అన్నీ సర్దుకుని.ఉప్మాకోసం రవ్వ వేయిస్తున్నాను. ఉషకి,ఉమకి ఫోన్ చేసి స్కూలుకు సెలవు పెడుతున్నట్లు చెప్పాను.ఇంట్లో వుంటే మరీ బెంగగా వుంటుందేమో స్కూల్ కి వచ్చేయ్ రాదా అంది ఉమ.కానీ వీర్రాజుగారు ఒక్కరే వుంటారు కదా అని చెప్పాను.ఆ ఫోన్ పెట్టేసిన మరో నిమిషానికి మళ్ళా రింగయ్యింది. చిన్నన్నయ్య ఫోన్ చేసి అజయ్ చనిపోయాడని,అతని తండ్రి ఫోన్ చేసాడని చెప్పాడు.అంతే కుప్ప కూలిపోయాను.అంతలోనే మాకన్నా ముందే వార్త అందిన చిన్న మరిది,తోటికోడలు వచ్చారు. ఇద్దరు పిల్లలు దూరమైనా మా ప్రాణాలు పల్లవి మీదే పెట్టుకుని బతుకుతున్నాము.ఆ పిల్ల సప్తసముద్రాలకవతల తెలియని చోట ఎలా వుందో? మాకు కాళ్ళు చేతులు ఆడలేదు. పొనుగోటి కృష్ణారెడ్డి,నాళేశ్వరం శంకరం మొదలైన ఆత్మీయ మిత్రులు వచ్చారు. ఆ రోజంతా స్మశాన నిశ్శబ్దం.అమెరికా నుండి ఫోన్ వచ్చింది.కాని పల్లవి కాదు అజయ్ చెల్లెలి భర్త విషయం చెప్పాడు.పల్లవికి ఒకసారి ఫోన్ ఇవ్వమంటే నిద్రపోతోంది.అన్నాడు. మేము అమెరికా వెళ్ళాలా? వాళ్ళే వస్తున్నారా ఏమీ తోచని తనం. మర్నాటికి మళ్ళా ఫోన్- అక్కడే అన్ని కార్యక్రమాలు చేసేస్తున్నామని.అప్పుడు కూడా పల్లవికి ఫోన్ ఇవ్వలేదు.పల్లవి ఎలా వుంది అంటే పడుకోనుంది అని చెప్తున్నారు.అక్కడ ఏం జరుగుతుందో తెలియదు. ఆ తర్వాతి రోజు కార్యక్రమం పూర్తి చేసిన తర్వాత పల్లవి మాట్లాడింది.కాని వెంటనే కట్ చేసారు.నాకు అంతా అయోమయంగా అయిపోయింది. పల్లవి ఆడబడుచు భర్త ఫోన్లో మాట్లాడుతూ అక్కడ పల్లవి వాళ్ళు ఇల్లు ఖాళీచేసి వాళ్ళంతా బయలుదేరి విజయనగరం వస్తున్నారని,మధ్యలో హైదరాబాద్ లో ఒక మూడు గంటలు వెయిటింగ్ ఉందని,అక్కడ పల్లవి సూట్కెసులన్నీ ఎవరైనా వచ్చి కలెక్ట్ చేసుకోవాలని చెప్పాడు. వాళ్ళు విజయనగరం వచ్చే రోజుకు చేరేలా మేమిద్దరం,చిన్న మరిది, వీర్రాజు గారి మిత్రుడు సత్యనారాయణ,హైమా విజయనగరం కి బయలుదేరాం.పల్లవి సామాను ఎయిర్ పోర్ట్ కి వెళ్ళి పొనుగోటి కృష్ణారెడ్డి, నాళేశ్వరం శంకరం కలెక్ట్ చేసుకొని ఇంటికి చేర్చడమే కాక వాటికి కాపలాగా మేము వచ్చేవరకూ మా ఇంట్లోనే పడుకుంటామన్నారు. విజయనగరంలో స్టేషన్ కు దగ్గరగా హొటల్ లో మూడూ రూములు బుక్ చేయమన్నాము.దారిలో రాజమండ్రి లో వీర్రాజు గారి బాల్య మిత్రుడు ప్రకాశరావు కూడా కలిసి మాతో వచ్చాడు. హొటల్ లో ఫ్రెష్ అప్ అయ్యి పల్లవి మామగారు రామారావు గారింటికి వెళ్ళాము.నన్ను చూడగానే దగ్గరకు వచ్చి "మీకు అన్యాయం చేసాను క్షమించండి" అన్నాడు కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుని. క్షమించడం ఏమిటో అర్థం కాలేదు కానీ నేను దుఃఖంలో పట్టించుకోలేదు.తిరిగి హొటలుకు వచ్చేసాము.అక్కడకే అక్కలు ఇద్దరూ,వాళ్ళ పిల్లలూ,పెద్దన్నయ్య వచ్చి కలిసారు. మర్నాడు ఉదయం స్నానాలు, టిఫిన్స్ ముగించి , మధ్యాహ్నం కూడా కాస్తంత తిని తర్వాత రామారావు గారింటికి మేమంతా వెళ్ళాము. మధ్యాహ్నానికి పల్లవీ,ఆషీ,పల్లవి ఆడబడుచు,ఆమె భర్తా వచ్చారు. పల్లవిని చూడగానే దుఃఖం పొంగి వచ్చింది.పల్లవిని దగ్గరకు తీసుకున్నాను." అమ్మా ఆషీ ఎదురుగా ఏడవకమ్మా" అన్న పల్లవి మాటకి నిశ్చలనమైపోయాను.పల్లవిని చూస్తే దుఃఖం గడ్డకట్టి నిలువెల్లా శిలగా మారినట్లుకనిపించింది.అంతే నేనూ శిలనైపోయి ఆషీని ఎత్తుకున్నాను. తర్వాత రెండు రోజులకే చిన్నన్నయ్య కొడుకు భారవి పెళ్ళి విజయవాడలో జరుగుతుంది.అందుకని చిన్నక్క , పిల్లలూ వాళ్ళ కుటుంబాలు,పెద్దన్నయ్య కుటుంబం మర్నాడు విజయవాడకి బయలుదేరిపోయారు.నా మరిది కూడా కూడా హైదరాబాద్ కి బయలుదేరి పోయాడు.ఆ తర్వాత కుటుంబంతో పెళ్ళికి విజయవాడ వెళ్తామన్నాడు.నాకు సాయంగా వుండటానికి పెద్దక్క పెళ్ళికి వెళ్ళనంది.పెద్దక్క కూతురు శ్రీదేవీ,ఆమె భర్త పల్లవికి సాయంగా వున్నారు. మర్నాడు దినాలకోసం అందరికీ పనులు పురమాయిస్తున్న రామారావుగారితో "రేపు మీ పూజలేవో మీరు చేసుకోండి.కానీ ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ పల్లవికి ఏమీ చేయటానికి ప్రయత్నించవద్దు "అని ప్రకాశరావుగారి చేత చెప్పించాను.ఆయన సరేనన్నారు. ఆ రాత్రికి రామారావు గారింట్లోనే మేమూ,హైమా వుండిపోయాము.ఆ రాత్రి పడుకున్న సమయంలో రామారావుగారి తమ్ముడి భార్య వచ్చి నన్ను లేపి పల్లవి ఫొటో,జాతకం కాగితం నాకు ఇచ్చింది.ఇంత జరిగాక ఆ సమయంలో ఆవిడ అవి ఇవ్వటం ఎంత దుఃఖం వచ్చిందో అంత కోపం కూడా వచ్చింది.ఎప్పటిలాగే అన్నీ దిగమింగి అవి తీసుకుని బేగ్ లో పెట్టుకున్నాను.నిజానికి వాళ్ళే అవి చింపుతే చింపినా పర్వాలేదు కానీ ఇలా ఇవ్వటంలో అర్థమేమిటి.పల్లవి దురదృష్టజాతకురాలని ఎత్తిపొడవటమా? కళ్ళలో పొంగిన నీరు కళ్ళతోనే ఇగిరి పోయాయి. నాకు ఈ దశదినకర్మలు చేయటం నచ్చదు.మమ్మల్ని వాళ్ళు పాల్గొనేలా చేయకుండా వాళ్ళే చేసుకున్నారు.పల్లవి లోపల బెడ్ రూములో వుంది ,పెద్దక్క కూతుళ్ళు ఇద్దరూ తన దగ్గరే వున్నారు.మౌనంగా ఆషీని ఒడిలో కూర్చోబెట్టుకొని శూన్య హృదయంతో ఆ కార్యక్రమం చూసాను.వీర్రాజుగారి మనసులో ఏముందో కూడా తెలియదు. ఆ సాయంత్రం ఆషీని,పల్లవిని మాతో హొటలుకు తీసుకెళ్తామని, అటునుంచి అలాగే హైదరాబాద్ ఆ మర్నాడు వెళ్తామన్నాము. అక్కయ్య ఓసారి పల్లవిని గుడికి తీసుకువెళ్ళి అటునుంచి వాళ్ళింటికి రమ్మని చెప్పింది.అలాగే పల్లవీ,ఆషీ,నేనూ , వీర్రాజుగారు కలిసి అమ్మవారి గుడికి వెళ్ళి పెద్దక్క ఇంటికి వెళ్ళి తిరిగి హొటలుకి వచ్చేసాము.మరిది వెళ్ళిపోయాడు కనుక వీర్రాజు గారు, ప్రకాశరావుగారు ఒక రూము షేర్ చేసుకున్నారు.పల్లవీ,ఆషీ నేను ఒక రూములో పడుకున్నాము.ఆషీ ఈ హడావుడులకు అలసిపోయి తొందరగా నిద్రపోయింది. అప్పుడు పల్లవి ఒక్కొక్క విషయమే గుండెల్లోంచి తీసి చెప్తూ వుంటే నేను స్తంభించి మూగదానిలా అలా వుండిపోయాను. అజయ్ బాత్ రూమ్ లో ఆ రాత్రి పెద్ద రక్తపు వాంతి చేసుకుని పల్లవిని లేపి అంతకుముందు జరిగిన ఆపరేషన్ ఫైల్ ఎక్కడుందో చెప్పి అంబులెన్స్ ను పిలవమని చెప్పాడట.హాస్పటల్లో డాక్టర్లు పల్లవిని పిలిచి అంతకుముందు చేసిన ఆపరేషన్ గురించి చెప్పి అది వన్ టైమ్ ఆపరేషన్ అనీ పదేళ్ళే లైఫ్ పిరియడ్ అనీ రెండవసారి ఆపరేషన్ చేసినా లాభం లేదని చెప్పారట.అంతే కాక ఈ విషయం నీకు ముందు తెలుసా తెలియదా అని అడిగారట. " అమ్మా నీ పెంపకం వల్లే ఆ సమయంలో తట్టుకొని నిలబడగలిగాను" అని చెప్తుంటే నాకు గుండె పట్టేసినట్లు అయిపోయింది. పల్లవి పెళ్ళి అయిన మొదటిరాత్రి అయ్యాక నాతో "అజయ్ కి భుజం మీదుగా ఆపరేషన్ అయిన గుర్తు వుంది " అని చెప్పినది గుర్తు వచ్చింది.అయితే సాధారణంగా పడిపోయి చర్మం చిట్లి ఏవో కుట్లు పడి ఉంటాయి అనుకున్నాను.కాని ఇంత జరిగిందనేది వూహించలేదు. రెండురోజుల క్రితం రామారావు నన్ను చూడగానే " మీకు అన్యాయం చేసాను " అంటూ క్షమాపణలు ఎందుకు కోరాడో అర్థం అయింది. తర్వాత పెద్దన్నయ్య కలిసి " విషయం తెలియగానే రామారావు ఇంటికి వెళ్ళాను.అప్పుడే వచ్చిన ఎవరితోనో అజయ్ పన్నెండేళ్ళన్నా బతుకుతాడనుకున్నాను.కానీ డాక్టరు అన్నట్లు పదేళ్ళే బతికాడు అని చెప్తుంటే విన్నాను.మీకు పెళ్ళికి ముందు చెప్పలేదా " అని అన్నాడు. అమెరికాలో అయితే మళ్ళా ఆపరేషన్ జరిగినా బతుకుతాడేమోననే వాళ్ళని బలవంతంగా అమెరికా పంపించి వుంటారనిపించింది. మాకు ఒక్కగానొక్క పిల్లని తెలిసీ, వాళ్ళకి అంతా తెలిసీ ఎంత మోసం చేసారు.అంతగా పెళ్ళి చేయాలనుకుంటే ఏ అనాధ పిల్లనో తెచ్చి చేసి ఇంట్లో పెట్టుకోవచ్చు కదా ! నాకు పల్లవిని ఎలా ఓదార్చాలో కూడా తెలియలేదు.అయినా రాతి శిల్పంలా మారిపోయిన ఆ పిల్లని నేను ఓదార్చేదేమిటి? నేనుకూడా శిలనైపోవటమేతప్పా. చిన్నన్నయ్య తన స్నేహితుడు, రామారావు గారి బంధువు అయిన సూర్యప్రకాశరావు ద్వారా వచ్చిన సంబంధం ఇది.మరి ఈవిషయం చిన్నన్నయ్యకి తెలుసా?ఇప్పుడు చిన్నన్నయ్యకీ,నాకూ దూరం ఏర్పడింది.సమాధానం తెలుసుకో వీలులేని ప్రశ్న. అయితే నాకు ఒక సంశయం గుండెని కలత పెడుతూనేవుంది.దాంపత్యం అనేది ఇద్దరిమధ్య నమ్మకం అనే పునాది మీద నిలుస్తుంది.అజయ్ ఈ విషయం పల్లవికి ముందు వివరంగా చెప్పాడా,లేదా ? పల్లవిని అడగలేని ప్రశ్న. నాకు మనసుఅంతా గందరగోళంగా అయిపోయింది.తర్వాత ఏమిటి అనేది తోచలేదు.కోర్టుకు వేస్తేనో అని ఒకసారి అనిపించింది.కానీ పిల్ల జీవితాన్ని రచ్చ చేసుకోవటం నాకు నచ్చలేదు.అలాగే కలత నిద్రతోనే రాత్రి గడిచి పోయింది. మర్నాడు మధ్యాహ్నం ట్రైనుకి హైదరాబాద్ బయలుదేరాము.కాని మేము చేరేది మంగళవారం అనీ, ఆ రోజుకి హొటల్ లో దిగి మర్నాడు ఇంటికి వెళ్ళమని చాలా మంది చెప్పారు.మాకు అటువంటి నమ్మకాలు లేకపోయినా ఆ పరిస్థితిలో ఏమీ ఆలోచించేలా లేము.అందుకని హైదరాబాద్ చేరాక అప్పటికే కృష్ణారెడ్డిగారూ,శంకరంగారూ కోఠీలోని హరిద్వార్ హొటల్ లో తీసుకున్న రూములలో దిగాము. కృష్ణారెడ్డి, నాళేశ్వరం శంకరం హొటలుకి వచ్చి కలిసారు.మర్నాడు ఇంటికి చేరాము.ఒక నాలుగురోజులు సెలవు పెట్టాను.బాగా దగ్గరవాళ్ళని తప్పితే కొంతమంది పరామర్శకి వస్తానని ఫోన్ చేస్తే ఈ విషయం ప్రస్తావించకుండా అయితేనేం రమ్మని నేను చాలా ఖచ్చితంగా చెప్పేసాను.

విశాఖ హోరు విన్పించే ఎన్నెమ్మకతలు

~విశాఖ సముద్ర హోరు వినిపించే ఎన్నెమ్మ కతలు~ కథానికా సాహిత్యంలో ఖదీర్ బాబు 'దర్గామిట్ట కతలు', సోమరాజు సుశీల 'ఇల్లేరమ్మ కతలు', నామిని 'సినబ్బ కతలు', 'మిట్టూరోడి కతలు' ఈ విధంగా చాలా వచ్చాయి. నిడదవోలు మాలతి కూడా అదే కోవలోనే ఉత్తమ పురుషలో తన పేరులోని ఎన్.ఎమ్.లను కలిపి 'ఎన్నెమ్మ కతలు'గా తన అనుభవాలు, జ్ఞాపకాలు నెమరువేసుకుంటూ తన బ్లాగులోనే మొదట్లో 'ఊసుపోక' పేరుతో రాసుకున్న వాటినే ‘ఎన్నెమ్మకతలు' పేరుతో అయిదు సంపుటాలుగా కూర్చుకున్నారు. వీటికి ప్రేరణ పురాణం సుబ్రహ్మణ్యశర్మ 'ఇల్లాలి ముచ్చట్లు', లత 'ఊహాగానం' అంటుంది మాలతి. సాధారణంగా ఇటువంటివి చాలావరకూ బాల్యజ్ఞాపకాలనో ఆత్మకథలుగానో కాదు, రచయిత్రి తన జీవన ప్రయాణాన్ని వెనక్కి తిరిగి చూసుకోవటం. అందుకే కథాకాలంనాటి సామాజిక, ఆర్థిక, రాజకీయ, సాహిత్యాంశాలతో ముడిపడ్డ జీవితాన్ని ఉత్తమ పురుషలోనే రాయటం సమంజసంగానే ఉంది. వీటిని కతలుఅన్నా ఎక్కువగా స్కెచ్ లుగా, గల్పికల్లాగా, మ్యూజింగ్సులాగా ఉన్నాయి. కొన్నిమాత్రం పాత్రలతో, సంభాషణలతో కథాత్మకంగా అనిపిస్తాయి.ఎక్కువవాటిలో తారకం, పొన్నమ్మాళ్, సంద్రాలు పాత్రలు కనిపిస్తాయి. వీటికి ముందుమాట రాసిన ఎస్. నారాయణస్వామి “ఈ కథల్లో అంతర్లీనంగా ఉన్న సామాజిక విలువ ఇంకో ఎత్తు, ఈ ఎన్నెమ్మ కతలు ముఖ్యమైన సోషల్ డాక్యుమెంటరీలు. ఈ కథలు ప్రత్యేకమైన అనుభవ సముదాయానికి సాక్షర సాక్ష్యాలు" అంటారు. ఇల్లాలు ముచ్చట్లలోలాగే హాస్యం, వ్యంగ్యమే తన కతల్లోకూడా ప్రధాన రసాలైనా కరుణ, సానుభూతి, కథాచితుగా ఎత్తిపొడుపూ, సాహిత్యపరమైన విశ్లేషణాకూడా రాసానంటుంది మాలతి. అవసరమైనపుడు చక్కని ఆరుద్ర కూనలమ్మ పదాలో, రాయప్రోలువారి గేయమో, సుమతీ శతకమో, భాగవత పద్యమో, పాణినీ పద్యమో ఏదో ఒక ఉటంకింపుని పొదిగి, తాను చెప్పదలచుకున్న అంశానికి బలాన్ని ప్రోదిచేసింది రచయిత్రి. మొదట్లో ముళ్ళపూడి, రావిశాస్త్రి, మునిమాణిక్యం, భమిడిపాటి, భానుమతి మొదలైన వారి రచనలు ఎక్కువగా చదవటంవలనకూడా ఆ ప్రభావం వల్ల ఆ ధోరణిలో రాసిందని అనుకోవచ్చు. ఎన్నెమ్మ కతలులో రచయిత్రికి ఎవరిమీదైనాగానీ, ఏ అంశం మీదైనా గానీ ఖచ్చితమైన అభిప్రాయం చెప్పవలసి వచ్చినప్పుడో, ఎదుటివారి అభిప్రాయాన్ని ఖండించవలసి వచ్చినప్పుడో గొంతు పెగలకపోతే సంద్రాలు పాత్ర హఠాత్తుగా ప్రత్యక్షమైపోతుంది. అమెరికా వచ్చినా సంద్రాలు యాస మారదు, తీరుమారదు. కుండబద్దలు కొట్టినట్లు దెబ్బలాడాలన్నా రచయిత్రికి సంద్రాలే దిక్కు 'అక్షరం పరమం పదం'లో సంద్రాలు కథ చెప్తారు రచయిత్రి. సంద్రాలు జాలరి యింట పుట్టిన చిన్నదైనా, చేపలమ్మకుండా కూరగాయలు అమ్ముతుంది. ఒకసారి ఒక దొరబాబు వచ్చి 'అందరూ మనుషులే. అందరిలో గిల్లితే ఒకే రక్తం కారతది. మా మతంలో చేరు. గుడ్డలు పెడతం. వణ్ణం పెడతాం. మాతో సమానంగా కూచోపెడతాం' అంటే ఇంట్లో చెప్పింది. కానీ వాళ్ళత్త నువ్వెళ్ళితే వెళ్ళు. మేం రాం అంటే వెళ్ళిపోయింది సంద్రాలు. కానీ అక్కడా అదే దాసరికం. ఏ రాయైతేనేం పళ్ళూడగొట్టుకోడానికి అని తిరిగి వచ్చేసింది. 'అమ్మని మార్చేసుకోగలమా? మరేయమ్మా మనమ్మ కానేదు' అంటుంది. కానీ తిరిగి వచ్చేసరికి దాని మొగుడు మరొకర్తిని తెచ్చుకున్నాడు దాంతో కనిపించే బస్సెక్కి సింహాచలం సివార్ల జిగినీ సాయిబుని చేరింది సంద్రాలు. కానీ అలా ఖాళీగా కూర్చోవటం ఇష్టంలేక కూరమొక్కలు పెట్టి పెంచి 'నానూ ఓమడిసిన'ని గర్వంగా తలెత్తుకు తిరుగుతుంది. ఈ కథల్లో సంద్రాలు మతాతీత వ్యక్తిగా, నిజానికి గొప్ప స్త్రీవాదిగా, ఆత్మవిశ్వాసం మెండుగా కలిగిన నిలువెత్తు వ్యక్తిత్వం గల మనిషిగా సజీవమైన పాత్రగా రూపొందింది. మాలతి రచనలన్నీ చదివేసరికి చాలామంది పాఠకుల దృష్టిని ఆకట్టుకుంటుంది. ఒక మనిషి వ్యక్తిత్వాన్ని తీర్చిదిద్దేది కేవలం చదువు మాత్రమేకాదు అనుభవాలే సానపెడతాయి అని సంద్రాలు చేత వ్యక్తపరచిన అభిప్రాయాన్ని తెలియజేస్తుంది ఈ రచయిత్రి. ఎన్నెమ్మ కతలులో నిజానికి అవి కథలనీ చెప్పలేము. కానీ అవి ఒక అంశం గూర్చి కూలంకషంగా, నిజాయితీగా, నిర్భీతిగా చెప్పే కబుర్లు. ఆ సందర్భంలో తెలుగుభాష గురించి కబుర్లలో అమెరికన్ ఇంగ్లీషు, బ్రిటీష్ ఇంగ్లీషు, ఇండియన్ ఇంగ్లీషే కాక హింగ్లీషు (హిందు+ఇంగ్లీషు), తెంగ్లీషు (తెలుగు+ ఇంగ్లీషు) కూడా కలిపి మాట్లాడటాన్ని ఖండిస్తారు. బ్లాగర్లకు క్షమాపణ చెబుతూనే "తెలుగు, సంస్కృతం, ఇంగ్లీషు, ఉర్దూ కలిసిన సంకర భాష ఎంత ప్రాచుర్యంలోకి వచ్చిందో తెలుసుకోవటానికి బ్లాగులు చాలు' అని విమర్శించారు. మరో ముఖ్యమైన విషయం చెప్పటం గమనార్హం. మాలతి అమెరికా వచ్చిన కొత్తలో అమెరికా ఇంగ్లీషుని ఇంగ్లీషులోనే అర్ధం చేసుకునే దిశలో తెలుగు మర్చిపోవటం జరుగుతుందని అర్థమై, తెలుగు పుస్తకాలు పట్టి పట్టి చదవవలసి వస్తుందని గ్రహించానని, అప్పుడే ఈ భాషాదాస్యం నుండి విముక్తి కోసం 'తూలిక' బ్లాగు మొదలుపెట్టాననీ, తూలిక ఆవిర్భావానికి ఇదే నిజమైన కారణంగా చెప్పింది. ఎన్నెమ్మ కతలులోని 'మరో ఏడు, మళ్ళీ ప్రతిజ్ఞలు', 'మధురవాణి కూర్చిన నూతన సంవత్సరాగమనం' -ఇ-పుస్తక సంకలనంలో చోటు చేసుకున్నాయి. 'గుర్రం ఎగరావచ్చు' కతని లలిత అనే మిత్రురాలు 'తెలుగు4కిడ్స్' సైటులో బొమ్మల కథగా రూపొందించగా చాలామందిని ఆకర్షించింది. దాంతో మాలతి మరిన్ని పిల్లల కథల్ని రాసారు. 'సుప్రసన్న వదనం లేక ఏంచూసుకుని ఆ..' అన్న కథలో రచయిత్రి టీవీలో ప్రసారమయ్యే కోర్టు టీవీలోని 'జడ్జి జోడీ' షో చూడటం యిష్టం. అందులో చూపించే వ్యక్తుల మధ్య విచ్ఛిన్నమైపోతున్న మానవ విలువలు, కుటుంబ సంబంధాలు, ఒకరినొకరు దోచుకోవటం చూసి దేశంలో నీతిమంతులే లేరా అని టీవీ చూడటం మానుకుని, వాకింగుకి వెళ్ళినప్పుడు కనిపించే మనుషులను పరిశీలించి 'ఇంకా మామూలు మనుషులు' ఉన్నారని సంతోషిస్తుంది. రకరకాల ఛానల్స్లో వస్తున్న ధారావాహికలు చూస్తున్న వారిలో కలిగించే ప్రభావాలపై సంధించిన ఒక అస్త్రం ఈ కథ. మనం పాజిటివ్ ఆలోచించాలంటే ఒక్కొక్కప్పుడు ఇటువంటి నెగెటివ్ అనుభవాలుకూడా అవసరమేనని చెప్పటానికే కుట్రలు, కుతంత్రాల ధారవాహికలు చూపిస్తారనే ఆలోచన పాఠకులకుకూడా కలిగిస్తుంది రచయిత్రి. ఒక్కొక్కప్పుడు తాత్వికదృక్పథంతో తనలోకి తాను చూసుకుంటుంది. రచయిత్రి. ఆ సందర్భంలో ప్రశ్న మొదటి భావన అనుకుంటే మార్పుకి మూలం ప్రశ్నే కదా. సుఖదుఃఖాలు, మంచీ చెడూ అంటూ బేరీజు వేసుకోకుండా ఆలోచించలేమా? అని ప్రశ్నించుకుంటుంది. ప్రకృతిలో శూన్యం అసంభవం అయినట్లే మెదడుకూడా శూన్యం భరించలేదు అంటుంది ఒక కథలో. ఆలోచనలు స్వయంభువులని అందుకే ఊపిరి ఉన్నంతవరకూ వస్తూనే ఉంటాయనీ, కనుకనే జపతపాలు చేసేటప్పుడు ఓంకారమో, దేవుని పేరో జపిస్తారనుకుంటాను అని ఒక మ్యూజింగ్ లా కొన్ని రచనలు చేసింది. ఒక్కోసారి నా సందేహాలకు సమాధానాలు వెతుక్కోడానికే కథ రాస్తానంటుంది. మాలతికి ఛాలెంజ్ కావాలి. అదే తనను నడిపించే శక్తి అంటుంది. ఛాలెంజ్ లేకపోవటమే వృద్ధాప్యం అంటుంది. చదువు, సంసారం, పిల్లల్ని పెంచి లోకంమీద వదిలేయటం, ఉద్యోగ విరమణ అన్నీ అయిపోయాక మరేపనీ లేకపోయాక కలిగే నిరీహే వృద్ధాప్యం అని తన ఎన్నెమ్మ కతలులో ప్రకటిస్తుంది. మొక్కలైనా, పిల్లలైనా వాటి మానాన వాటిని పెరగనివ్వాలి. పిల్లలుగానీ, మొక్కలుగానీ ఎదుగుతుంటే ఆనందించటమే తన అభిమతంగా చెప్తుంది. జీవితాన్ని వెనక్కి తిరిగి చూడటం ఎందుకో చెప్తుంది ఒక కతలో, 'అదొక మధురస్మృతి అని కాదు. మనం ఎక్కడ నుండి వచ్చామో తెలుసుకోవటం కోసం. గతం తెలిస్తే తప్ప భవిష్యత్తు దిద్దుకోలేం. అమెరికానో, రష్యానో, బ్రిటనో గొప్ప చరిత్ర సృష్టించిందనీ; వారి చరిత్ర, సాహిత్యం, సంగీతం తెలుసుకొని ఆనందించే ఉత్సాహంలో మనకీ ఓ చరిత్రా, సంగీతం, సాహిత్యం - ఉన్నాయని గుర్తించక పోవటం శోచనీయం' అంటుంది. వారంటీల పేరు మీద వదల్చుకునే డబ్బుతిప్పలు మీద హాస్యస్ఫోరకంగా రాసింది. బుద్ధి కర్మానుసారిణీ అన్నట్లు మనసుకి ఏం కావాలో అదే బుద్ధికి డిక్టేటు చేస్తుందంటుంది మరో సందర్భంలో, యాదృచ్ఛికంగా తెలుగు4కిడ్స్ మాలతి సామెత కథను బొమ్మలతో పెట్టేసరికి చిన్నపిల్లల కథలు రాయగల రచయితనయ్యానని గర్వంగా చెప్పుకుంటుంది. దాంతో తెలుగు మాట్లాడే పిల్లలు కనిపించారనీ, తెలుగు నేర్చుకుంటున్నవాళ్ళు కనిపించటంతో తెలుగు కనిపించదని బాధపడటంలో తనదే పొరపాటని నిజాయితీగా ఒప్పుకుంటుంది 'గుర్రం ఎగరావచ్చు' కథలో, ఈ కాలం పిల్లల దృష్టిలో వస్తా అనగానే వచ్చేయటం, చేస్తా అనగానే చేసేయటం, చెప్తా అనగానే చెప్పేయటం, ఆధునిక లక్షణం కాదు అంటుంది గోడమీద 'రేపు'అని రాసేవాటిలో, రాస్తా అనగానే రాసేయటంకూడా' చేర్చాలేమోనని చివరలో చెణుకు విసురుతుంది. రేపటి పౌరులు తెలుగు చక్కగా మాట్లాడుతారు, రాస్తారు, చదువుతారు అని నమ్మిన మాలతి తన తెలుగు తూలిక వెబ్సైటులో 'బాలతూలిక'కి కూడా ఒక పేజీ కేటాయించి బాలకథలు రాసింది. బ్రహ్మదేముడు ఆడదాన్ని తయారుచేసి వంటింట్లో కలలుకంటూ పడి వుండు అని పారేసాడేమోమరి అని స్త్రీవాదిలా ప్రకటిస్తుంది. మాలతి తాను స్త్రీవాదిని కాదని చెప్పుకున్నా అనేక రచనలలో ఆ భావప్రకటన కనిపిస్తుంది.ఈమె అతివాది కాదుకానీ స్త్రీ చైతన్యస్ఫూర్తి కలిగి ఉందని ఖచ్చితంగా చెప్పొచ్చు. 'కలలు-నిజాలు' అనే రచనలో రచయిత్రి కావాలనే కల చిన్నప్పటి నుండి తనలో ఎలా వేళ్ళూనుకుందో వయోక్రమంలోనే కథనం చేసింది. ఇది చాలామంది రచయిత్రులకు అనుభవైకవేద్యమే. 'నవ్వొచ్చినప్పుడు చెప్పు'లో హాస్యం గురించి చాలారకాలుగా వివరించింది. హారర్ సినిమాలు తీసే హిచ్కాక్ ఒక ఇంటర్వ్యూలో 'భయం హాస్యానికి మూలం' అన్నమాట మాలతికి ఆలోచనలు రగిలిస్తాయి. ఇటీవల కోతిచేష్టలు, వెక్కిరింతలూ, బూతుహాస్యంగా మారటాన్ని గురించి చాలా కలవరపడుతుంది. ఎన్నెమ్మకతలు కొన్ని మ్యూజింగ్స్గా, భావవల్లరిలాగో రాసినా కొన్నింటిలో పాత్రలు ఉంటాయి. డాక్టరు కావచ్చు. మిత్రులు కావచ్చు, ఇరుగు పొరుగు, వాకింగ్ మిత్రులు, ఇలా వచ్చే అనేక పాత్రలే కాకుండా ఎక్కువ వాటిలో- అందులోనూ సాహిత్య చర్చలతో కథనం నడిపినప్పుడు - ఎక్కువగా తారకం, సంద్రాలుతోనే తన మనసులోని అభిప్రాయాలని సంభాషణలు, సంఘర్షణలు, చర్చలు రూపంలో వెల్లడిస్తుంది రచయిత్రి. అందులో సాహిత్యానికి సంబంధించిన చర్చల సారాంశం తెలియజేయవలసిన అవసరం ఉంది. వ్యక్తులు లేని కుటుంబాలు లేనట్లే, కుటుంబం లేని సమాజం లేదు. రచయిత్రులు కుటుంబ జీవనాన్ని ఎన్నుకున్నారు. ఆ పరిధిలో కుటుంబ సభ్యుల మధ్య వుండే పరస్పర సంబంధాలూ, సంఘర్షణలూ, ఆర్థిక పరిస్థితులు సమకాలీన సమాజంలో అన్యాయాలూ, అక్రమాలూ, మధ్యతరగతి మనస్తత్వాలు, అవకతవకలు, తాత్త్విక చింతనలూ ఆవిష్కృతం చేసారు. అంచేత రచయిత్రుల రచనలు విమర్శించాలంటే కూలంకుషంగా పరిశీలించి, వారు తీసుకున్న వస్తువు ఆవిష్కృతమైందా లేదా అనేది ఒక కతలో అరవయ్యవ దశకంలోని రచయిత్రుల రచనలను విమర్శించే వారి గురించిన చర్చలో రచయిత్రి మాలతి సంభాషణ రూపంలో వెల్లడించింది. మరో కతలో సాహిత్య ప్రయోజనం మీద నాకట్టే నమ్మకం లేదు. ఒకకథ చదివి మనుషులు మారిపోతారని నాకు తోచదు అంటుంది. కథ ఎలా ఉండాలనేది తారకంతోనో, సంద్రాలుతోనో చర్చిస్తూ, 'కథలో సామాన్య పాఠకుడిని ఆకట్టుకునే ముఖ్యమైన అంశాలు మూడే - కథావస్తువు, సంఘర్షణ, ముగింపు. ఇతర విషయాలు ఎత్తుగడా, శైలీ, కథాగమనం, రచయిత భాషాపాటవం, ఔచిత్యం, మాండలీకం ఇవన్నీ పాఠకుడు పనిగట్టుకు చూడడు. కానీ అవి బాగులేకపోతే చదవాలనిపించదు. కథ ముగియకుండానే కంచికి వెళ్ళిపోతుంది' అంటుంది. కథ చదివాక 'అవును సుమా! నా జీవితంలో, లేదా తెలిసిన వారి జీవితంలో ఇలాగే జరిగింది. నాక్కూడా ఇలాంటి ఆలోచనలే వస్తాయి' అని పాఠకుడిచేత అనిపించగలిగితే రచయిత కృషికి సార్ధకత. పాఠకుడు కథతోనో, ఒక పాత్రతోనో తాదాత్మ్యం చెందితే సార్వజనీనతకు అదీ గీటురాయి' అని మాలతి అభిప్రాయం. ప్రతీతరంలోనూ కొత్తదనం ఉంటుంది. ఏ సాహిత్యమైనా ఆ దేశ కాల పరిస్థితుల మీద ఆధారపడి తనదైన ప్రత్యేక వాతావరణంలో పుట్టి వృద్ధి చెందుతుంది. ఆ దృష్టితో చూసే 1950-60దశకాలలో రచయిత్రులు సృష్టించిన సాహిత్యం ఆనాటి సాంఘిక పరిస్థితులను ప్రతిఫలించటంలో సఫలీకృతమైందని మాలతి నమ్ముతుందని అనిపిస్తుంది. 'ప్రతీ అమెరికను మన సంస్కృతి తెలుసుకోవాలనుకుంటే కేవలం మన చీర కట్టు, ఎర్రబొట్టు, అరేంజి మారేజీలు, కులవ్యవస్థలు మాత్రమే కాదని తెలియాలంటే వాళ్ళు మన కథలు చదవాలి' అని అనుకున్నాను. తెలుగు కథలకి అనువాదాలు వస్తున్నాసరే అమెరికాలో ఇంకా 'తెలుగు' అంటే 'నెవర్ హార్డాఫిట్' అనే వాళ్ళే ఎక్కువ. అంచేత అనువాదాలు చెయ్యాలనే సరదాతో వెబ్సైట్ 'తూలిక' మొదలెట్టాను. తొందరగానే నా సైట్ అందర్నీ ఆకర్షించింది అని చెబుతూనే విదేశాల్లో స్థిరపడిన వారికి, ఇంగ్లీషు అలవాటైపోయిన వాళ్ళకి కూడా నచ్చింది అని సంబరపడుతుంది. ఇంకో కతలో తారకానికి విమర్శ గురించి వివరిస్తున్న సందర్భంలోవిమర్శకుడికి ఉండవలసిన లక్షణాలు చెబుతుంది. నిష్పాక్షిక దృష్టి గురించీ, కథకి నేపథ్యమైన దేశకాల పరిస్థితుల గురించీ క్షుణ్ణమైన అవగాహన ఉండాలంటుంది. రచయిత రాసిన ప్రతీ విషయం అతని ప్రత్యక్ష అనుభవమే కానక్కరలేదనీ, కథనం పాఠకుడిని కదలించేలా ఉండటమే కాకుండా, పాఠకుడు కథాంశాన్ని తనకో తెలిసిన మరొకరికో అన్వయించుకోగలిగేలా ఉంటే అది మంచి కథగా రాణిస్తుందనీ, అలా చెప్పగలిగితే ఆ కథ సాఫల్యం చెందినట్లే అని మంచి కథని నిర్వచించింది మరో సందర్భంలో. ఈ కథల్లో అనేక పిట్టకథలు, ప్రముఖుల ముచ్చట్లు, ఇతిహాసాలలోంచి అవసరం మేరకు ఏరుకొచ్చి రాసిన పద్యాలు, సాహితీ ప్రముఖుల రచనల గురించి, ఛానల్స్లో వచ్చే తెలుగింగ్లీషు భాష గురించి, రచయిత్రులమీదా, ఆడ రచయితల మీదా, రచయిత్రులకు చేసే వీరపూజలమీదా, సంకలనకర్తలమీదా, కథలు రాయటం చాతకాని వారు సంకలనాలు చేసి రచయితగా వాసికెక్కిన వారిమీదా, సంద్రాలు యొక్క ఎనిమిది క్లాసు చదివిన అక్కగారి కథల మీదా, వర్తమాన సాహిత్యరంగంలోని ప్రహసనాలమీదా, పేరు తెచ్చుకోటానికి పడే పాట్లమీదా- ఒకటేమిటి సమస్తమైన విషయాల మీదా, వ్యంగ్యంగానూ, హాస్యంగానూ, అద్భుతంగా సాధికారంగా ఎన్నెమ్మకతలలో తారకం సంద్రాలు మధ్య సంభాషణలతోనే చెప్పింది. చాలావాటిలో 'నేను' పాత్ర మౌనంగానే ఉండిపోతుంది.కొన్ని వ్యాసాలలాగో, మ్యూజింగ్స్గో ఉంటాయికానీ సాహిత్య చర్చలు, అభిప్రాయాలు రచయితలో, విమర్శకులు కాగోరే వాళ్ళకు తెలుసుకోవాల్సిన పాఠ్యాంశాలులాగే ఉంటాయి. ఉప్పల లక్ష్మణరావుగారి 'అతడు-ఆమె' పుస్తకంలో ఆంగ్లపదం రాకుండా ఆసాంతం విశాఖ యాసలోనే రాయటాన్ని ఒక సందర్భంలో ప్రశంసిస్తుంది. మాలతి. ఒక రచన ఎలా చదవాలి ఎలా అవగాహన చేసుకోవాలి అనేదికూడా తన ఎన్నెమ్మ కతల్లో చర్చించింది. మాలతి చదివిన త్రిపుర, నోరి నరసింహశాస్త్రి గారి నారాయణభట్టు, రుద్రమదేవి, కవి సార్వభౌముడి గురించీ చర్చించింది. ధారా, శేషేంద్రశర్మ వ్యాసాలు ఎలా రాస్తారో కూలంకుషంగా చెప్పింది. మనకి కూడా అవి చదవాలనిపించేలా ప్రాచుర్యం పొందిన తెలుగు రచనల గురించి సవివరమైన చర్చని సంభాషణలతోనే నడపటం మాలతి ప్రత్యేకత. తన బ్లాగులో 'ఊసుపోక' శీర్షికన తన జీవితానుభవాలూ, జ్ఞాపకాలే కాక తన పరిసరాలలో, తన చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళలో పరిశీలించిన మానవమనస్తత్వాలు , చదువు, మేధావిత్వం, సాహిత్యం, పాండిత్యం, సంస్కృతి, సంప్రదాయాలు వీటినన్నిటికీ అతీతంగా భిన్న సందర్భాలలో వ్యక్తులు ప్రవర్తించే విధానాలనన్నింటినీ ఒడిసిపట్టి రాసినవే ఈ ఎన్నెమ్మ కతలు. వీటికి ముందుమాటగా యస్. నారాయణస్వామి "వ్యక్తిగత అనుభవాల్ని శోధించి, మధించి, ఆ మధనంలోంచి జీవిత సత్యమనే అమృతాన్ని ఆవిష్కరించినప్పుడు అది నిజమైన డయాస్పోరా సాహిత్యమౌతుంది. ఇటువంటి సాహిత్యం నివాసులకీ, ప్రవాసులకీ మధ్య వారధిగా ఉపయోగపడుతుంది. ఎన్నెమ్మ కతలకి విశాలమైన జీవితానుభవం ఆవరణ కాగా లోతైన పరిశీలన వీటికి పునాది' అని ప్రశంసించారు. అంతర్జాల సంచారం చేసేవారికి తప్ప ఇంత విస్తృతంగా సుమారు డెబ్బయి సంవత్సరాల కాలంలో రాసిన నిడదవోలు మాలతి రచనలన్నీ గ్రంథ రూపంలో మాత్రమే చదవగల పాఠకులకు అందుబాటులో లేకపోవటం ఒక లోటే. విశాఖ అందాలూ సముద్ర హెూరునుకూడా అనుభవిస్తూ, విశాఖ మాండలీక సొబగును ఆనందించాలనుకునే పాఠకులు 'tethulika.wordpress.com దర్శించాల్సిందే.