31, అక్టోబర్ 2013, గురువారం
29, అక్టోబర్ 2013, మంగళవారం
War,a heart's ravege
Yudhdham Oka Gunde Kotha
Translators’ Note
In recent times, it’s become imperative for regional literatures to have not merely national but also global recognition without overlooking the apparently singular nature of the regional ethos. Besides, literature is no longer limited by regional, national and linguistic boundaries. There is forever a desire to erase the boundaries, find a relevance by fitting in the wider global canvas and not be termed regional, hence, parochial while continuing to retain its stamp of local, linguistic identity. This largely accounts for the current translation boom prevailing in native Indian literature.
Perhaps it is this urge to reach out to a wider readership and recognition at the international level, that now and then is seen a work like War, Hearts’ Ravage, to break free into another world where attention is gained through global concerns which are political, religious and humanistic, at once contemporary, thus lifting the poem to a world mind, if we may so call it. Armed with such a new identity, the present poem aims to frog leap into a wider global world of internationalism—in its theme at once national and international and in treatment regional-ethnic. The reader is called upon to familiarize and identify himself with all at once—regional Telugu, national Indian, and English international—gaining a multi-identity while continuing to retain its regional root identity.
At no time before has man felt the sense of doom engulfing life from all directions as in the present day. The much analyzed, anticipated Wasteland is felt as not yet showing any vegetation even after almost a century after it was foreseen. That which at one time appeared real, at another metaphorical and metaphysical, has now once again more intensely than before felt as real and threatening world humanity reducing several nations to Ground Zero in the post- September Eleven scenario. The absurdity of life, in this context, is not confined to one region or nation but is mapped through the entire world.
The writer, Smt. Seela Subhadra Devi, in tracing this situation discovers a collapse of culture, all that man held as responsible for holding this world together. In treatment of this theme at a global level, she probes its depths of despair with passion and emotion, strength and weakness through the eyes of a mother, rather a universal mother, who unlike Brechtian mother resents contributing her sons to war sacrifice. The writer offers possible solutions, with a sense of urgency as well as immediacy rarely achieved in Indian literature in recent times. The title, Yuddham oka gundekotha, when translated reads, war as a lacerating experience of the heart. The poem affirms its position as belonging proudly to a living, vibrant culture and literature native to its language. It creates its own space both at the national and international level by finding for itself a ‘contact zone’ where different cultures interact with each other through inter-exchange of human values which alone ultimately could bind nations together. It has in it elemental simplicity of its theme and a transparent innocence of its world view, allowing the poem to function like a perfect mirror through which are reflected simultaneously all the possible ways of regarding the problems encountered by man in the war-ridden scenario of the present day. Closely related to the above is the epic struggle metaphorically represented between the innocent and evil forces through the sport of ‘Puligoodam’. Above this is the overaction cosmic level where metaphysical principals and symbolic truths are extended and offered. And below it, the poem moves into folklore and fable as a search for meaning at the human level.
The text in the source language, Telugu, speaks for itself largely in its own idiom, but while translating into the target language, English, a compelling need is felt to make the poem largely speak in English idiom. To this extent, the translation comes as close and exact as possible to the meaning in the source text. At the same time it endeavors to see that the poem in its translated version read as an English poem. Attempt has also been made to express all aspects of meaning in a way that is readily understandable to the readers who may or may not be familiar with the source language. In doing so, took into account the total context of the poem while finding an exact expression to words.
It is no exaggeration to say that the task of translating such a text as War, Hearts’ Ravage, was found challenging and exacting. Certain words and lines which were found to require highlighting are indicated differently. English words used in the source language have been indicated through italics, while non-Telugu and non-English words have been highlighted through the use of single quotes, whereas popular English nursery rhyme quoted, has been retained as it is within double quotes and italicized like the rhyme “Twinkle twinkle little star(s) “.
When it came to finding an equivalent word for certain expressions we felt it more useful to employ terms that are familiar to English readers and desisted from indulging in a process that may otherwise prove laborious to translate, such as, ‘Democle’s sword’ and ‘Liliputans’. In addition, idiomatic expressions or allusions to myths, folklore and fable, culture-specific in nature, have been highlighted through italics and numbered, explanation for such is offered in the Glossary at the end of the text. The Glossary only provides information necessary for understanding a myth providing a context rather than explain the relevance of it, many of whom are woven into the poetic fabric of the text. Even here the Glossary is kept to the minimum, merely supplying the essential background, without pointing out the links to the poem. In this the translators hope that the reader would establish his own patterns and meanings directly from his reading.
This translation grew out of several extended conversations and exchanges with the writer and her husband Sri Seela Verraju, a writer in his own right, in the course of translating this text. We are thankful to them for permitting us to translate War, Hearts’ ravage. Our thanks are also due those of our friends and colleagues who took keen interest in our work and ever enthusiastically came forward to render every help necessary. We are grateful to Dr. G. K. Subbarayudu for his keen eye no the poetic quality of the translation, Dr. T. Vijay Kumar for his insights into translation, Dr. Seetha Das for her patient reading of the final draft and Smt. Krishnaveni for her enthusiastic response in the preparation of the Glossary.
All through this translation we tried to see that poetry is kept intact and not lost through translation and keep the reader in a responsive relationship with the poem. As mediators we are aware of the distance separating us from the poem’s emotion ,where the positions are defining not interchangeable in the least. We question ourselves, can that a distance be covered through translation?
P. Jayalakshmi
Bhargavi Rao
Translators’ Note
In recent times, it’s become imperative for regional literatures to have not merely national but also global recognition without overlooking the apparently singular nature of the regional ethos. Besides, literature is no longer limited by regional, national and linguistic boundaries. There is forever a desire to erase the boundaries, find a relevance by fitting in the wider global canvas and not be termed regional, hence, parochial while continuing to retain its stamp of local, linguistic identity. This largely accounts for the current translation boom prevailing in native Indian literature.
Perhaps it is this urge to reach out to a wider readership and recognition at the international level, that now and then is seen a work like War, Hearts’ Ravage, to break free into another world where attention is gained through global concerns which are political, religious and humanistic, at once contemporary, thus lifting the poem to a world mind, if we may so call it. Armed with such a new identity, the present poem aims to frog leap into a wider global world of internationalism—in its theme at once national and international and in treatment regional-ethnic. The reader is called upon to familiarize and identify himself with all at once—regional Telugu, national Indian, and English international—gaining a multi-identity while continuing to retain its regional root identity.
At no time before has man felt the sense of doom engulfing life from all directions as in the present day. The much analyzed, anticipated Wasteland is felt as not yet showing any vegetation even after almost a century after it was foreseen. That which at one time appeared real, at another metaphorical and metaphysical, has now once again more intensely than before felt as real and threatening world humanity reducing several nations to Ground Zero in the post- September Eleven scenario. The absurdity of life, in this context, is not confined to one region or nation but is mapped through the entire world.
The writer, Smt. Seela Subhadra Devi, in tracing this situation discovers a collapse of culture, all that man held as responsible for holding this world together. In treatment of this theme at a global level, she probes its depths of despair with passion and emotion, strength and weakness through the eyes of a mother, rather a universal mother, who unlike Brechtian mother resents contributing her sons to war sacrifice. The writer offers possible solutions, with a sense of urgency as well as immediacy rarely achieved in Indian literature in recent times. The title, Yuddham oka gundekotha, when translated reads, war as a lacerating experience of the heart. The poem affirms its position as belonging proudly to a living, vibrant culture and literature native to its language. It creates its own space both at the national and international level by finding for itself a ‘contact zone’ where different cultures interact with each other through inter-exchange of human values which alone ultimately could bind nations together. It has in it elemental simplicity of its theme and a transparent innocence of its world view, allowing the poem to function like a perfect mirror through which are reflected simultaneously all the possible ways of regarding the problems encountered by man in the war-ridden scenario of the present day. Closely related to the above is the epic struggle metaphorically represented between the innocent and evil forces through the sport of ‘Puligoodam’. Above this is the overaction cosmic level where metaphysical principals and symbolic truths are extended and offered. And below it, the poem moves into folklore and fable as a search for meaning at the human level.
The text in the source language, Telugu, speaks for itself largely in its own idiom, but while translating into the target language, English, a compelling need is felt to make the poem largely speak in English idiom. To this extent, the translation comes as close and exact as possible to the meaning in the source text. At the same time it endeavors to see that the poem in its translated version read as an English poem. Attempt has also been made to express all aspects of meaning in a way that is readily understandable to the readers who may or may not be familiar with the source language. In doing so, took into account the total context of the poem while finding an exact expression to words.
It is no exaggeration to say that the task of translating such a text as War, Hearts’ Ravage, was found challenging and exacting. Certain words and lines which were found to require highlighting are indicated differently. English words used in the source language have been indicated through italics, while non-Telugu and non-English words have been highlighted through the use of single quotes, whereas popular English nursery rhyme quoted, has been retained as it is within double quotes and italicized like the rhyme “Twinkle twinkle little star(s) “.
When it came to finding an equivalent word for certain expressions we felt it more useful to employ terms that are familiar to English readers and desisted from indulging in a process that may otherwise prove laborious to translate, such as, ‘Democle’s sword’ and ‘Liliputans’. In addition, idiomatic expressions or allusions to myths, folklore and fable, culture-specific in nature, have been highlighted through italics and numbered, explanation for such is offered in the Glossary at the end of the text. The Glossary only provides information necessary for understanding a myth providing a context rather than explain the relevance of it, many of whom are woven into the poetic fabric of the text. Even here the Glossary is kept to the minimum, merely supplying the essential background, without pointing out the links to the poem. In this the translators hope that the reader would establish his own patterns and meanings directly from his reading.
This translation grew out of several extended conversations and exchanges with the writer and her husband Sri Seela Verraju, a writer in his own right, in the course of translating this text. We are thankful to them for permitting us to translate War, Hearts’ ravage. Our thanks are also due those of our friends and colleagues who took keen interest in our work and ever enthusiastically came forward to render every help necessary. We are grateful to Dr. G. K. Subbarayudu for his keen eye no the poetic quality of the translation, Dr. T. Vijay Kumar for his insights into translation, Dr. Seetha Das for her patient reading of the final draft and Smt. Krishnaveni for her enthusiastic response in the preparation of the Glossary.
All through this translation we tried to see that poetry is kept intact and not lost through translation and keep the reader in a responsive relationship with the poem. As mediators we are aware of the distance separating us from the poem’s emotion ,where the positions are defining not interchangeable in the least. We question ourselves, can that a distance be covered through translation?
P. Jayalakshmi
Bhargavi Rao
24, అక్టోబర్ 2013, గురువారం
nenu chinnappudu chitrakaarini gaa
నేను చిన్నప్పుడు వేసిన చిత్రాలు మా బళ్ళో నాకు మంచి చిత్రకారిణీ గా పేరున్నదండోయ్
![]()
swechchaalankaraNa
మెత్తని ఉరిత్రాళ్ళు
రంగుల చొక్కాలు వెలిగిపోతుండగా
బరిలోకి పదమూడుమంది ఆటగాళ్ళ్ళు ప్రవేసించారు
అది క్రీడాస్థలి-
కానీ-
బీరువాల్లో దాచిన రంగురంగుల కండువాల్లోంచి
అవకాసాన్ని బట్టి అవసరాన్ని బట్టి
ఒకటి ఎంచుకొని మెడకి వేలాడేసుకొని
దేశం నిండా వందలాది ఆటగాళ్ళు తిరుగు తున్నారు!
ఇది వూరువాడాల్లోని స్థితి
మనం గాలరీల్లోనూ మహాసభల్లోనే కాదు
ఇంట్లోనే కుర్చీలకు అతుక్కొని
కేరింతలు కొడ్తూ జయజయ ధ్వానాలు చేస్తూ
వుద్రేక పద్తూ ఆవేశపడ్తూ
భయకంపితలమౌతూ
నవరసాల్నీ ముఖం పై పులుముకుంటున్నాం
అక్కడ వికెట్లు పద్తుంటే
మనం సంసారాల్లో బొక్క బోర్లా పడ్తున్నాం
అక్కడెవరో పరుగులు తీస్తుంటే
మనం బాధల్నుండి దూరం గా పరుగులు పెడ్తున్నాం
మొన్నటి వరకూ రంధ్రా న్వేషణలతో చేసిన
దుర్భాషాదుర్గంధాల్ని కడిగేసుకొని
అక్కడికక్కడే కండువా మార్పిడులతో
ప్రశంసాపతాకాల్ని ఎగరేస్తుంటే
బిత్తరపోయి గుడ్లు మిటకరిస్తున్నాం
చిరకాలంగా మనసుల్ని కలబోసుకొన్న మిత్రులు
ఏ దార్లోనో ఎదురౌతే
ఒకరి సొత్తొకరం దోచుకున్నామేమోనని
ఒకరి భూమి ఒకరం కబ్జా చేసేసుకున్నామేమోనని
మనసులు మూసుకొని
ఒకరినొకరం అనుమానం గాచూసుకుంటున్నాం
ముఖాలకు మాస్కులు తొడుక్కొని
ప్లాస్టిక్ పలకరింపుల్ని చిలకరిస్తూ గడిపేస్తున్నాం
ప్రాణమిత్రుల మధ్యా ఆప్తబంధువుల మధ్యా
నిప్పులగుండాల్ని పరచి
మనసుల మధ్యా అనుబంధాల మధ్యా
పచ్చగడ్డిని రగిలించి
ఏ మనిషికామనిషిని ఏకాకిని చేస్తూ
సాగుతోన్న రాజకీయక్రీడలో
ముక్కూమొఖం తెలియని ఆటగాళ్ళ మీదా
ప్రజల్ని పట్టించుకోని ప్రజానాయకుల మీదా
బెట్టింగురెక్కల్ని తగిలించి
కష్టార్జితాల్ని ఎగరేస్తున్నాం
అంతే కానీ
అదంతా గారడీయేననీ
గెలుపోటములు ముందుగానే నిర్ణయమైనవేననీ
ఎవరు గెలిచినా ఎవరు ఓడినా
మనకు ఒరిగేది ఏమీ లేదనీ
లాభపడేది మాత్రం వాళ్ళే ననీ ఎరగం
సమయానుకూలంగా కండువాలు మార్చుకొంటూ
కప్పలతక్కిట్లో కూచొని
మన కోసమే బతుకుతున్నట్లు జరిగే
అవకాశవాద రాజనీతి నాటకం లో
మనం కూడా అమాయకపాత్రలమైపోతే
మాచిఫిక్సింగ్ రాజకీయక్రీడలో
వెర్రిబాగుల ప్రేక్షకులమైపోతే
మన మెడలకు కూడా
కండువాలే ఉరితాళ్ళై మెత్తగా బిగుసుకుంటాయ్
--శీలా సుభద్రా దేవి
రంగుల చొక్కాలు వెలిగిపోతుండగా
బరిలోకి పదమూడుమంది ఆటగాళ్ళ్ళు ప్రవేసించారు
అది క్రీడాస్థలి-
కానీ-
బీరువాల్లో దాచిన రంగురంగుల కండువాల్లోంచి
అవకాసాన్ని బట్టి అవసరాన్ని బట్టి
ఒకటి ఎంచుకొని మెడకి వేలాడేసుకొని
దేశం నిండా వందలాది ఆటగాళ్ళు తిరుగు తున్నారు!
ఇది వూరువాడాల్లోని స్థితి
మనం గాలరీల్లోనూ మహాసభల్లోనే కాదు
ఇంట్లోనే కుర్చీలకు అతుక్కొని
కేరింతలు కొడ్తూ జయజయ ధ్వానాలు చేస్తూ
వుద్రేక పద్తూ ఆవేశపడ్తూ
భయకంపితలమౌతూ
నవరసాల్నీ ముఖం పై పులుముకుంటున్నాం
అక్కడ వికెట్లు పద్తుంటే
మనం సంసారాల్లో బొక్క బోర్లా పడ్తున్నాం
అక్కడెవరో పరుగులు తీస్తుంటే
మనం బాధల్నుండి దూరం గా పరుగులు పెడ్తున్నాం
మొన్నటి వరకూ రంధ్రా న్వేషణలతో చేసిన
దుర్భాషాదుర్గంధాల్ని కడిగేసుకొని
అక్కడికక్కడే కండువా మార్పిడులతో
ప్రశంసాపతాకాల్ని ఎగరేస్తుంటే
బిత్తరపోయి గుడ్లు మిటకరిస్తున్నాం
చిరకాలంగా మనసుల్ని కలబోసుకొన్న మిత్రులు
ఏ దార్లోనో ఎదురౌతే
ఒకరి సొత్తొకరం దోచుకున్నామేమోనని
ఒకరి భూమి ఒకరం కబ్జా చేసేసుకున్నామేమోనని
మనసులు మూసుకొని
ఒకరినొకరం అనుమానం గాచూసుకుంటున్నాం
ముఖాలకు మాస్కులు తొడుక్కొని
ప్లాస్టిక్ పలకరింపుల్ని చిలకరిస్తూ గడిపేస్తున్నాం
ప్రాణమిత్రుల మధ్యా ఆప్తబంధువుల మధ్యా
నిప్పులగుండాల్ని పరచి
మనసుల మధ్యా అనుబంధాల మధ్యా
పచ్చగడ్డిని రగిలించి
ఏ మనిషికామనిషిని ఏకాకిని చేస్తూ
సాగుతోన్న రాజకీయక్రీడలో
ముక్కూమొఖం తెలియని ఆటగాళ్ళ మీదా
ప్రజల్ని పట్టించుకోని ప్రజానాయకుల మీదా
బెట్టింగురెక్కల్ని తగిలించి
కష్టార్జితాల్ని ఎగరేస్తున్నాం
అంతే కానీ
అదంతా గారడీయేననీ
గెలుపోటములు ముందుగానే నిర్ణయమైనవేననీ
ఎవరు గెలిచినా ఎవరు ఓడినా
మనకు ఒరిగేది ఏమీ లేదనీ
లాభపడేది మాత్రం వాళ్ళే ననీ ఎరగం
సమయానుకూలంగా కండువాలు మార్చుకొంటూ
కప్పలతక్కిట్లో కూచొని
మన కోసమే బతుకుతున్నట్లు జరిగే
అవకాశవాద రాజనీతి నాటకం లో
మనం కూడా అమాయకపాత్రలమైపోతే
మాచిఫిక్సింగ్ రాజకీయక్రీడలో
వెర్రిబాగుల ప్రేక్షకులమైపోతే
మన మెడలకు కూడా
కండువాలే ఉరితాళ్ళై మెత్తగా బిగుసుకుంటాయ్
--శీలా సుభద్రా దేవి
21, అక్టోబర్ 2013, సోమవారం
naa akaasam nade
నా మానాన నన్ను నడవనివ్వకుండా
దుర్భిణీ చేత సారించి
వెంట వెంటే తిరుగుతున్నావెందుకూ?
నడకలో ఏ తప్పటడుగు పట్టించాలని
ఆలోచనల్లో ఏ దృష్టికోణాన్ని ఫోకస్ చేయాలని
మాటల్లో ఏ ప్రాంతీయతని ఎత్తి చూపాలని
అక్షరాల్లో ఏ వర్ణపు పోగుల్ని సాగదీయాలని
జీవితాన్ని ఏ చట్రం లో బంధించాలని
ఇలా భూతద్దం తో నావెంట పడ్డావ్?
చల్లని వెన్నెల్లో చంద్రికల్ని అద్దుకొని
మిలమిల మెరిసే మంచుబిందువుల్ని
ఆత్మీయంగా సేకరించే చంద్రచకోరాన్నై
రాత్రిపొడవునా సాహితీపచ్చికబయ్యళ్ళలో
స్వేచ్చావిహారం చేయాలనుకుంటే
నీడలా నీ చూపుల్ని నావెనకెనకే పరిగెట్టిస్తావెందుకు?
నా చేతనైనట్లు నాకోసం నేను
అచ్చం గా నాదనుకొనే స్వంత గడ్డపై కూడా
స్వతంత్రం గా తిరగలేని బతుకైపోయిన
అక్షరాల్ని ఏరుకొనే పిట్టని- అర్భకపు పక్షిని
ఇంట్లోపనులు చేసుకొంటూ
బాధల్నో బరువుల్నో దింపుకుంటూ
బియ్యం లో రాళ్ళతో పాటూ
కష్టాల్నో కన్నీళ్ళనో విదిలిస్తూ
పూలమాలల్ని అల్లుకుంటూ
నవ్వుల్నో అనుభూతుల్నో విరజిమ్ముతూ
పెరటిగుమ్మం లో కూచుని
ముచ్చట్లని కలబోసుకునే ఇల్లాళ్ళని గమనిస్తూ
చెమ్మగిల్లిన గింజల్ని ఏరుకున్నట్లు
పదాల్ని ఏరుకోవడమేకదా నేను చేస్తున్నది?
దారిపక్కన బీడైన పొలాల్నో
వరద తాకిడికి కొట్టుకుపోయిన పంటల్నో
తడిమి చూసుకుంటున్న బక్కరైతుల కంటతడో
అహంకారానికో అధికారానికో
జీవితాన్ని తాకట్టుపెట్టిన జీవచ్ఛవాలలో-
దానవుడైన మనిషి మానవత్వాన్ని
కాల్చినుసి చేసిన స్వార్ధపుమంటలో_
ఏదైతేనేం ఎవరైతేనేం
దృస్యమానమైనప్పుడు కన్నీటితోనో
చెమటతోనో రక్తంతోనో తడిసిన పరకల్ని
ముక్కుతో వొడిసి పట్టినట్ట్లుగా
చూపుల్ని చాచి
దృశ్యాల్నో సంఘటనల్నో మోసుకొస్తూ
సాహిత్యాన్ని అల్లుకునే గూటిపక్షిని
మనిషి సృష్టించిన డబ్బుకి మకిలివుంటుందేమో కానీ
ఎప్పటికప్పుడు జీవితరేఖలు
మేధస్సుని పుటంపెడ్తుంటే ఎగసిపడే జ్వాలల్లా వెలువడే అక్షరాలు
అక్షరాలా స్వచ్ఛమైనవే కదా
వాటికి ఏ రంగో వాసనో ఎందుకు వెతుకుతావు?
ఏ సాహిత్యరాజకీయాల్తోనో
ఎక్కడికక్కడ ముఠాలు కట్టి
స్వార్ధప్రయోజనాల్ని మడిగానో దడిగానో
పరిధులు చుట్టుకుని
కూర్చున్నప్పుడుమాత్రమే
అక్షరాలు కూడా మసిబారి రంగు తేలిపోతాయ్
అలా కానప్పుడు
ఏ అక్షరాలైనా పదాలపక్షులై
ఆకాశకాగితం నిండా పంక్తులుపంక్తులుగా
విహంగయానం చేస్తూనే వుంటాయ్
అదే కదా నేను చేస్తున్నది
గూటిపక్క ఆకుపచ్చని కొమ్మపై కూర్చుని
ఆలోచనల్ని ఆలపిస్తున్న నన్ను
ఏ పంజరం లోనో బంధించి
ఏ చూరుకో వేలాడదీయాలని చూస్తావెందుకు?
నా స్వేచ్ఛకు హద్దులు పెట్టకు.
------ శీలా సుభద్రాదేవి
దీనికి సబ్స్క్రయిబ్ చేయి:
పోస్ట్లు (Atom)
