ఫో

             ఫో!

గుండెవాకిల్ని కాస్తంత ఓరగా తెరచి

ఎదురు చూపుల్ని గుమ్మానికి పూలతోరణాలుగా కట్టి

జీవితపు రాత్రంతా వెలుగు పెంచుకునేలా

కళ్ళదీపాల్ని వెలిగించి

చిగురాశతో ఎగసిన దోస్తూ ఉంటాను

అప్పుడెప్పుడో తోటలోనో తోపులోనో

నన్ను తమచుట్టూ తిప్పుకున్న పూలపాపలు

పరిమళ భరిత స్నేహచందనాల్ని

పాదముద్రలు గా పరుచుకుంటూ వచ్చి

ముంగిట్లో ముత్యాల రంగవల్లుల్ని దిద్దుతాయనో

ఏనాడో గుండెను మీటిన సన్నాయి నాదం

తేనెసోనలా రాగాలు తీసుకుంటూ

సంగతుల్నీ స్వగతాల్ని కలుపుకుంటూ

గమకాల జ్ణాపకాల్ని తట్టిలేపుతూ

మనసుని నాట్యమయూర్ని చేస్తాయోననో

చిన్నప్పుడెప్పుడో కిటికీ తలుపు సందులో

గూడల్లిన గొంగళి పురుగు

కళ్ళెదుటే పంచరంగుల్ని పులుముకుని

పెరటి తోటలో పూలమీదుగా

ఎగురుతూ వచ్చిన సీతాకోకచిలుకై

ఏరాత్రి పూటో నా కలలో

హృదయం మీద అద్దకం పని చేస్తుందనో

ఎదురింటి మామిడి చిగుళ్ళు మేసిన కోయిలమ్మ

మండు వేసవి లోఅలసి సొమ్మసిల్లిన సమయంలో

చెవిలో అమృతబిందువులు కుమ్మరిస్తుందనో

పగలూ రాత్రీ సూర్యచంద్రుల తోడుగా భూఆవరణం నిండా దివిటీలు వెలిగించి

నిశ్చలన చిత్రమై నిలిచాను

ఇంతకాలం నిన్ను మోసుకొని నడుస్తూ నడుస్తూ

భుజాలమీద కదుములు కట్టి అలసి పోయాను

దుఃఖమా!

 ఇకనైనా నన్నూ ఈ జనాన్నీ ఈ భూమినీ విడిచి

 నీదారిని నువ్వు

 ఏ అనంతవిశ్వం లోకో

 ఏ సముద్రగర్భంలోకో ఫో!

 ఇకనైనా మమ్మల్ని

 మాకోసం నవ్వుతూ బతకనీ

_శీలా సుభద్రా దేవి.